در میان چهره‌های موسیقی ایران، نامی هست که هر هنرجوی موسیقی، هر دوستدار نغمه و هر شنوندهٔ ایرانی، دست‌کم یک‌بار با آثار او سفرکرده است؛ استاد حسین علیزاده - موسیقی‌دان، آهنگ‌ساز و نوازندهٔ برجستهٔ تار و سه‌تار که زندگی‌اش در مسیر نغمه و اندیشه شکل‌گرفته است.

  کودکی و آغاز راه

  حسین علیزاده در اول شهریور ۱۳۳۰ در تهران به دنیا آمد. خانواده‌اش اهل موسیقی نبودند، اما از همان کودکی علاقهٔ عجیبی به صدا و ریتم در او دیده می‌شد.

 او در نوجوانی وارد هنرستان موسیقی ملی شد و زیر نظر استادانی چون علی‌اکبر شهنازی، نورعلی برومند، هوشنگ ظریف و عبدالله دوامی تعلیم دید. در همان سال‌ها بود که با ردیف‌های اصیل موسیقی ایرانی آشنا شد و این دانش عمیق بعدها پایهٔ تمام آثار و بداهه‌نوازی‌های او شد.

 مسیر هنری و نگاه موسیقایی

  حسین علیزاده نه‌تنها یک نوازنده، بلکه اندیشمندی موسیقایی است. او از همان آغاز راه، به تکرار گذشته بسنده نکرد. درحالی‌که ریشه در سنت داشت، نگاهش همیشه به فردا بود.

 در دههٔ پنجاه، با گروه‌های برجسته‌ای مانند گروه شیدا و گروه عارف همکاری کرد و در کنار استادانی چون محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان، دوران طلایی موسیقی معاصر ایران را رقم زد.

  پس از انقلاب، او راهی تازه در پیش گرفت و در کنار اجرا و آموزش، آهنگ‌سازی برای فیلم و ارکستر را آغاز کرد. موسیقی فیلم‌هایی چون دل‌شدگان، گبه، زمانی برای مستی اسب‌ها و از کرخه تا راین از ساخته‌های اوست.

 علیزاده و نگاه جهانی

  آثار علیزاده نه‌تنها در ایران، بلکه در جهان شنیده شده‌اند. همکاری او با هنرمندان بین‌المللی همچون کیهان کلهر، شجاعت حسین‌خان و حمید متبسم باعث شد موسیقی ایرانی در صحنه‌های جهانی بدرخشد.

 او در سال ۲۰۰۶ میلادی به همراه گروه “هومایون” برای آلبوم “Endless Vision” نامزد جایزهٔ گرمی شد - افتخاری که تنها نصیب معدودی از موسیقی‌دانان شرقی شده است.

 آثار ماندگار

  از میان آثار بی‌شمار او، چند اثر در حافظهٔ جمعی مردم ایران جاودانه شده‌اند:

•   نینوا (سوگ‌نامه‌ای برای عاشورا، اثری عمیق و احساسی برای سازهای زهی)
•  ترکمن (آمیخته‌ای از شور و حماسهٔ موسیقی نواحی)
•  راز نو (نمادی از پیوند نوگرایی و اصالت)
•  دل‌شدگان (موسیقی فیلمی به‌یادماندنی در ستایش موسیقی ایرانی)

 سرود گل، حصار، شورانگیز، و ده‌ها اثر دیگر

 اندیشه و آموزه‌ها

  برای علیزاده، موسیقی فقط نواختن نیست؛ نوعی تفکر و زیستن است. او همیشه در مصاحبه‌هایش گفته:

  «موسیقی یعنی گفت‌وگو، گفت‌وگوی انسان با خودش، با زمانه‌اش، و با جهانی که در آن زندگی می‌کند.»

  به همین دلیل، آموزش برای او جایگاهی ویژه دارد. سال‌ها در دانشگاه‌ها و مراکز هنری ایران تدریس کرده و شاگردان بسیاری پرورانده که امروز هر کدام از چهره‌های مؤثر موسیقی‌اند.

 سخن پایانی

  استاد حسین علیزاده یکی از آخرین نسل‌های پیونددهندهٔ ردیف سنتی با اندیشهٔ مدرن موسیقایی است. او همین‌قدر که وفادار به گذشته است، در آینده نیز زندگی می‌کند.

 موسیقی او از دل تاریخ می‌آید، اما با گوش امروز حرف می‌زند.

 از نگاه آموزشگاه موسیقی کوک

  در کوک، باور داریم که شناخت استادان بزرگ موسیقی، بخشی از مسیر یادگیری است.

 آثار و زندگی‌نامهٔ این هنرمندان الهام‌بخش هر هنرجویی است که می‌خواهد کوکِ زندگی‌اش با موسیقی هماهنگ شود.